goodnight moon

kendimi bildim bileli yazıyorum aslında, yazdıkça korkularım artıyor ama yazdıkça kendime yalan söyleyemiyorum. sanki yazmazsam gerçek degil olanlar ya da yazmazsam hatırlamama gerek kalmayacak gibi.. birinin okuyacagını düsünerek yazmak cok farklı ama. kucukken annem okurdu gunluklerımı, daha bugun sordum, hangi yolda ilerledigimi gormesi icin yapması gerekiyormus. bu yuzden sifreli yazardım kucukken sonra buyudukce ingilizce, fransızca yazmaya basladım anlamasın dıye, gelistiyse ondan gelisti zaten dillerim. insan hep korkuyor kendini anlatmaktan. ne kadar anlatırsan o kadar gucsuzsun. hani derler ya kalbini ne kadar acarsan o kadar yara alırsın. sanırım hepsi ne kadar onemsedigine baglı. kimi, neyi, neden onemsedigine.. bu aralar bunu cok sorguluyorum.